سیب ترش
دنیای عجیبی است دنیای نوشتن…آنقدر عجیب که فرشته نوبخت در مهندسی رمان جدیدش، بخش دوم از داستانش را «نوشتن» نام نهاده است. اما چرا فکر میکنم، که این رمان یک رمان حسابشده است؟ شاید به این دلیل که در آن اعداد و اجزای هندسی نقش مهمی بازی میکنند. رمان دو بخش دارد که در صد و هفتاد و پنج صفحه به پایان رسیده است و در بخش اول به پنج بخش زمانی و هجده نامه محدود است. در بخش دوم یعنی نوشتن هفت قسمت بدون عدد داریم. سی قسمت جدا در کتاب کنار هم هستند تا قصهی راوی، سختیها، احساسات و اتفاقاتِ داستانی او را رقم بزنند. اگر ۱۷۵ را تقسیم بر سی کنیم به یک ۵ (تعداد زمانبندی بخش اول) با هشتدهم دورهی گردش میرسیم که نشان از تسلسل و ناتمامیِ عناصر محدود به زندگی انسانی دارد. چه کسی میتواند ادعا کند تاریخ جز تکرار مکررات اعداد و زندگی خالی از روابط انسانی به شکل دایره، مثلث و مربع و … نبوده است؟
این مطلب در شماره ۲۱ ماهنامه تجربه منتشر شده است.
و هم چنین این جا